chaouki “De christelijke aankondiging over het gezin is echt goed nieuws” (De vreugde van de liefde, 1). Deze verklaring van de laatste rapport van de Bisschoppensynode over het gezin verdiende het om de Apostolische Exhortatie te openen De vreugde van de liefde. Omdat de Kerk te allen tijde geroepen is om, vooral aan de jongeren, opnieuw de schoonheid en de overvloed aan genade bekend te maken die vervat zit in het sacrament van het huwelijk en het gezinsleven dat daaruit voortkomt. Vijf jaar na de publicatie ervan werd het Jaar “De vreugde van familieliefde‘ heeft tot doel het gezin opnieuw centraal te stellen, ons te laten nadenken over de thema’s van de Apostolische Exhortatie en de hele Kerk te bemoedigen in de vreugdevolle inzet van evangelisatie voor gezinnen en met gezinnen.
Een van de vruchten van dit bijzondere jaar zijn de ‘catechumenale reisroutes voor het huwelijksleven’, die ik nu met genoegen mag overhandigen aan pastors, echtgenoten en iedereen die in het gezinswerk werkt. Dit is een pastoraal instrument dat is opgesteld door het Dicasterie voor Leken, Gezin en Leven naar aanleiding van een indicatie die ik herhaaldelijk heb uitgesproken, namelijk “de noodzaak van een “nieuw catechumenaat” ter voorbereiding op het huwelijk”; In feite is het dringend nodig om alles wat al in het voorstel is voorgesteld concreet toe te passen Een familievereniging (n. 66), dat wil zeggen, net zoals voor de doop van volwassenen het catechumenaat deel uitmaakt van het sacramentele proces, zo moet de voorbereiding op het huwelijk een integraal onderdeel worden van de gehele sacramentele huwelijksprocedure, als tegengif om de verspreiding van ongeldige of inconsistente huwelijksvieringen” (Toespraak tot de Romeinse Rota21 januari 2017).
Wat duidelijk werd was de ernstige bezorgdheid dat echtparen, met een te oppervlakkige voorbereiding, het reële risico lopen een ongeldig huwelijk te vieren of een huwelijk met zulke zwakke fundamenten dat het binnen korte tijd ‘uit elkaar zal vallen’ en zelfs de eerste onvermijdelijke crises niet kan weerstaan. Deze mislukkingen brengen veel lijden met zich mee en laten diepe wonden achter bij mensen. Ze raken gedesillusioneerd, verbitterd en, in de meest pijnlijke gevallen, houden ze uiteindelijk zelfs op te geloven in de roeping tot liefde, die door God zelf in het hart van de mens is gegrift. Daarom is er bovenal de plicht om degenen die de intentie uiten om zich in het huwelijk te verenigen, op verantwoorde wijze te begeleiden, zodat ze behoed worden voor de trauma’s van scheiding en nooit het vertrouwen in de liefde verliezen.
Er is echter ook een gevoel van rechtvaardigheid dat ons zou moeten bemoedigen. De Kerk is een moeder, en een moeder heeft geen voorkeuren tussen haar kinderen. Hij behandelt ze niet ongelijk, hij geeft ze allemaal dezelfde zorg, dezelfde aandacht, dezelfde tijd. Tijd besteden is een teken van liefde: als we geen tijd aan iemand besteden, is het een teken dat we niet van hem of haar houden. Dit komt vaak in mijn gedachten als ik denk dat de Kerk veel tijd, meerdere jaren, besteedt aan de voorbereiding van kandidaten voor het priesterschap of het religieuze leven, maar weinig tijd, slechts een paar weken, aan degenen die zich voorbereiden op het huwelijk. Net als priesters en gewijde personen zijn ook echtparen kinderen van de moederkerk, en zo’n groot verschil in behandeling is niet eerlijk. Echtparen vormen de overgrote meerderheid van de gelovigen en zijn vaak steunpilaren in parochies, vrijwilligersgroepen, verenigingen en bewegingen. Ze zijn echte ‘bewakers van het leven’, niet alleen omdat ze kinderen verwekken, opvoeden en begeleiden in hun groei, maar ook omdat ze voor de ouderen in het gezin zorgen, zich inzetten voor mensen met een handicap en, vaak voor de vele armoedesituaties waarmee zij in aanraking komen. Uit gezinnen worden roepingen tot het priesterschap en het godgewijde leven geboren; en het zijn gezinnen die het weefsel van de samenleving vormen en ‘de tranen herstellen’ met geduld en dagelijkse offers. Daarom is het een plicht van gerechtigheid voor de moederkerk om tijd en energie te besteden aan het voorbereiden van degenen die de Heer roept voor een missie zo groot als het gezin.
Om deze dringende behoefte te realiseren, “raadde ik aan een echte catechumenaat van toekomstige echtgenoten uit te voeren, die alle stadia van de sacramentele reis omvat: de tijden van voorbereiding op het huwelijk, de viering ervan en de jaren die er onmiddellijk op volgen” (Toespraak voor deelnemers aan een cursus over het huwelijksproces, 25 februari 2017). Dit is wat het document voorstelt dat ik hier presenteer en waarvoor ik u dank. Het is gestructureerd volgens drie fasen: voorbereiding op het huwelijk (op afstand, dichtbij en onmiddellijk); het huwelijksfeest; de begeleiding van de eerste jaren van het huwelijksleven. Zoals je zult zien, gaat het erom dat koppels een belangrijk deel van hun levenspad afleggen, zelfs na de bruiloft, vooral als ze door crises en momenten van ontmoediging gaan. Op deze manier zullen we proberen trouw te zijn aan de Kerk, die moeder, leraar en reisgenoot is, die altijd aan onze zijde staat.
Ik hoop vurig dat dit eerste document zo snel mogelijk zal worden gevolgd door een ander, waarin concrete pastorale methoden en mogelijke begeleidingstrajecten worden aangegeven, specifiek opgedragen aan echtparen die de mislukking van hun huwelijk hebben ervaren en in een moeilijke situatie leven. nieuwe vakbond of zijn Ze zijn burgerlijk hertrouwd. De Kerk wil in feite dicht bij deze echtparen staan en ook met hen meegaan door de de weg van liefdadigheid (vgl. De vreugde van de liefde306), zodat ze zich niet in de steek gelaten voelen en in de gemeenschappen toegankelijke en broederlijke plekken van welkom, hulp voor onderscheidingsvermogen en participatie kunnen vinden.
Dit eerste Document dat nu wordt gepresenteerd is zowel een geschenk als een taak. Een geschenk, omdat het overvloedig en stimulerend materiaal voor iedereen beschikbaar maakt, de vrucht van reflectie en pastorale ervaringen die al in verschillende bisdommen/eparchies van de wereld in praktijk zijn gebracht. En het is ook een opgave, want dit zijn geen ‘magische formules’ die automatisch werken. Het is een jurk die ‘op maat’ gemaakt moet worden voor de mensen die hem gaan dragen. Dit zijn in feite richtlijnen die vragen om ontvangen, aangepast en in praktijk gebracht te worden in de specifieke sociale, culturele en kerkelijke situaties waarin elke specifieke Kerk zich bevindt. Ik doe daarom een beroep op de volgzaamheid, de ijver en de creativiteit van de herders van de Kerk en hun medewerkers, om dit vitale en onmisbare werk van vorming, verkondiging en begeleiding van gezinnen effectiever te maken, wat de Heilige Geest ons op dit moment vraagt.
«Je weet dat ik niets heb weggelaten dat nuttig voor je zou kunnen zijn; Ik predikte tot hen en leerde hen” (Hch 20,20). Ik nodig iedereen die in de gezinsbediening werkt uit om zich deze woorden van de apostel Paulus eigen te maken en niet ontmoedigd te raken bij een taak die misschien moeilijk, veeleisend lijkt of zelfs buiten onze mogelijkheden ligt. Kop op! Laten we de eerste stappen zetten! Laten we processen van pastorale vernieuwing op gang brengen! Laten we onze geest en ons hart ten dienste stellen van toekomstige gezinnen, en ik verzeker u dat de Heer ons zal steunen, ons wijsheid en kracht zal geven, het enthousiasme in ons allemaal zal laten groeien en ons bovenal de ‘zoete vreugde’ zal laten ervaren. en troostende vreugde van het evangeliseren” (het evangelie van vreugde9), terwijl we het Evangelie van het gezin aan nieuwe generaties verkondigen.
Francisco
